شهر ندوشن میبد

ساختار موجود شهر ندوشن که قدیمی ترین بخش آن به دوران ایلخانی برمی گردد، به صورت قلعه ای است که در برج و باروی خشتی-چینه ای محصور بوده و با توجه به شواهد موجود، نظیر منبر مسجد جامع ندوشن، در قرن پنجم و ششم از رونق برخوردار بوده است؛ ولی هیچ اثری از معماری آن دوران به چشم نمی خورد. بر اساس متون تاریخی مربوط به یزد، ساختار فعلی ندوشن متعلق به زمان حضور آل مظفر در میبد می باشد و تغییر چهره بافت مذکور نیز توسط همین خاندان صورت گرفته است.
ندوشن، آثار و بناهای تاریخی دارد که یکی از آنها، مسجد جامع ندوشن است این مسجد نیز مانند بیشتر مساجد جامع، موزه ای است از عناصر معماری، سر ستون های چوبی کنده کاری شده، ستونهای سنگی درهای چوبی تزیین شده، کتیبه های سنگی و کتاب های خطی.
یکی از اشیای موزه ای این مسجد منبر آن مسجد است. این منبر کهن و زیبا با چوب گردو ساخته شده و هنر های منبت و معرق و گره چینی در تزئین آن به کار رفته است. تاریخ کنده کاری شده روی سرلوحه آن، زمان ساختش را جمادی الاول ۵۴۶ هجری قمری( شهریور ۵۳۰ هجری شمسی) نشان می دهد. این منبع نزدیک به نه سده پیشینه دارد. با اینکه بیش تر منابع پیشینه مسجد جامع ندوشن را سده هشتم و دوران آل مظفر می‌نویسند، اما پیشینه منبر این مسجد به سده ششم و زمان حکومت دختران امیر فرامرز می‌رسد. منبر مسجد جامع ندوشن در شهر ندوشن یزد مربوط به قرن ششم هجری قمری، در سال ۱۳۸۷، در فهرست آثار منقول کشور به ثبت رسیده است. این منبر قدیمی از چوب سرو و کاج و در سه قسمت مجزا ساخته شده و دارای ۶ پله است. ممبر با ۷۱۲ قطعه چوب منبت کاری شده و با خط کوفی تزیین و ساخته شده است. در پله های جلو آیه ۹ سوره جمعه و در قسمت دیگری آیه ۱۸۶ سوره بقره حک شده است. این منبع سرلوحه‌ی داشته که حدود سال ۱۲۴۸ به موزه متروپولیتن آمریکا انتقال یافته است.